Het is eindelijk zover. Na een lange zomerstop gaat de C1 endurance cup weer verder. Het is tijd voor de 24h van Spa Francorchamps, het grootste en mooiste event van het jaar! Het grootste event van het jaar met de meeste auto’s en de meeste rijders. Ons team bestaat dit jaar uit 4 auto’s en 17 rijders, het grootste team op de grid. Het beloofd een groot feest te worden.
Omdat Spa ver is en we vrijdag, zaterdag en zondag mogen rijden vertrekken we donderdag al op tijd van huis. Ook dit keer gaat Koen ook weer mee. Besmet met het racevirus, helemaal na de 24h van Portimão. Gezellig, ik heb er heel veel zin in! Omdat we onderweg geen enkele files hebben, zijn wij al op tijd bij het circuit aangekomen. Veel te vroeg, maar dat is niet erg. We besluiten op de parkeerplaats van de kartbaan te wachten tot we uiteindelijk het circuit op mogen.
Om de tijd te doden hebben we het idee om van de gelegenheid gebruik te maken en even lekker te gaan karten. We zijn er nu toch! Bij de ingang van het circuit komen we een andere Nederlandse rijder, Luuk van Wijngaarden tegen en vragen of hij ook zin heeft om mee te gaan. We gaan dus met z’n drieën de baan op en het is een goede opwarmer voor het weekend want het is erg leuk om even lekker te karten met m’n vrienden.
Om een uur of 18.00 mogen we het circuit op. We hebben van Jo, de teambaas, de stickers gehad die toegang geven tot de F1 paddock. Daar aangekomen zetten we de caravan op zijn plek en halen we de raceauto’s op. Als de pitbox open is, geven we alles een plek en maken we ons klaar. Als alles voor elkaar is, gaan we nog even het circuit over en maken we nog wat plezier in de paddock. Inmiddels 23.00 uur, tijd om te gaan slapen want het worden vermoeiende dagen.
Vrijdag
De ochtend begint vroeg met de eerste training. Het is 9 uur, het is nog koud en de baan is nog nat. De sessie duurt 50 minuten en deze deel ik met Mathias. Ik mag als eerst rijden in deze sessie en ik zat al gelijk op m’n gemak in de auto en voel ik me goed op de baan. Na 20 minuten rijden is de beurt aan Mathias en rijdt hij tot het einde van de sessie. Een prettige opwarmer.
Het gevoel zit er goed in en ik deel ook de 2e ochtend sessie met Mathias en kan weer 20 minuten rijden. De 3e sessie start Fabrice en rijdt hij bijna 1 uur. Daarna Mathias nog 20 minuten en ook ik krijg in deze laatste sessie nog 20 minuten tijd. Doordat ik dit jaar veel heb gereden voel ik met top in elke sessie en dat is ook te zien. Ondanks dat ik 1 jaar lang niet op spa gereden heb, ben ik tevreden en al goed op snelheid, dit beloofd wat voor de race.
Zaterdag
Kwalificatie
De kwalificatie start om 10 uur. Tristan neemt het eerste deel van de kwalificatie voor zijn rekening en zet een mooie tijd neer. Als hij de auto aan mij overgeeft, staan we op de voorlopig 1e plaats. Ik rij maar een paar rondjes zodat ik even het gevoel heb om de race te rijden, na een paar rondjes mogen Mathias, Fabrice. De baan wordt steeds beter en langzaam zakken we wat in de tijdenlijst. Als we naar de 7e plaats zakken besluiten we dat Tristan toch de sessie gaat afmaken om nog een gooi te doen naar de beste tijd.
Er is slechts 15 minuten voor hem om dit te doen maar dit moet genoeg zijn om het te halen. Helaas ontstaat er een “full course yellow” en kan hij helaas niet aanvallen. Als de groen vlag gezwaaid wordt, heeft hij nog 1 kans om onze tijd te verbeteren. Hij start goed en in de 1e sector verbetert hij, óók de 2 sector verbetert hij en het ziet er naar uit dat het lukt. NEEE, weer een “full course yellow” en hij kan zijn ronde niet afmaken. Balen, hij was geweldig onderweg. P7, niet wat we graag wilde, mar het is 24 uur racen, dus tijd zat om plaatsen goed te maken.
Na de kwalificatie moet er nog het e.e.a. aan werk verricht worden. De auto’s worden stuk voor stuk nagelopen en voorzien van nieuwe remschijven, remblokken en banden. Vloeistoffen worden gecontroleerd en de tank wordt gevuld. Op naar de race!
De Race
Het plan is duidelijk, de strategie is duidelijk en we weten wat we willen. Tristan neemt de start voor zijn rekening, dan gaat Fabrice, vervolgens Mathias en ik race als 4e. Voor mij betekend dit dat ik ongeveer rond de klok van 01.30 uur, dus midden in de nacht, zal instappen.
Als het tijd is voor de startprocedure, rijden we de auto naar de start grid. Het is hier een drukte van jewelste. Niet alleen omdat er 100 auto’s op de kwalificatieplek moeten worden neergezet, maar ook omdat en voor het gevoel 550 man in de weg loopt. Hierdoor lijkt het bij het starten van de opwarmronde dat wij niet op onze bedoelde plek van start gaan. Een vervelende onduidelijkheid. Als de auto’s richting de start komen voor een rollende start is het Tristan toch gelukt om op de juiste plek van start te gaan.
De race begint goed en Tristan die de start doet ligt na een aantal rondjes al op de 1ste plaats maar kiest er voor om rustig aan te doen. Hij kan makkelijk bijblijven bij de top 5 en zo racen we door de 1e sessie heen. Na 1uur en 30 minuten slaat het noodlot toe. In een situatie waar Tristan moet opschakelen van de 3e naar de 4e versnelling, schiet hij in zijn 2e versnelling. Het enorme verschil in toeren maakt dat de motor wordt opgeblazen. Ahhh, nééé’, dit betekend einde race, weg competitie, weg kans op een podium, balen!
Als Tristan uit de auto is, spreken we door wat er nu precies is gebeurd. Dan blijkt dat onze versnellingskabels erg stroef werken waardoor Tristan niet het optimale schakelgevoel heeft gehad. Als de auto word binnengesleept wordt er meteen een plan gemaakt. We hebben een reserve motor en er wordt meteen gestart met sleutelen. Na 2 uur 30 minuten sleutelen zit er een andere motor is en zijn de versnellingskabels vervangen en rijd onze auto de pitstraat weer uit. Een groot applaus klinkt als beloning voor het harde werk, respect!
Inmiddels is een van de andere auto’s binnengekomen met een krom achterwiel. In een situatie waar meerdere auto’s in de slip raakte wordt hij aangereden op het achterwiel. Het resultaat is dat hij niet verder kan en met de takelwagen wordt binnengebracht. Ook nu springt iedereen van zijn stoel om ook dit probleem aan te pakken. Ik help zelf ook mee en als de auto de pitbox weer uitrijdt, besluit ik te gaan slapen. Na een uur slapen heb ik voldoende rust gepakt en begin ik me klaar te maken voor mijn stint. Als ik eenmaal goed wakker ben, voel ik me klaar om te knallen.
In mijn stint merk ik al snel dat de motor die in de auto is geplaatst niet het vermogen heeft wat de vorige motor wel had. Natuurlijk is daar nu niks aan te doen en we moeten er het beste van maken. Waar ik in de sprintwedstrijden elke inhaalactie probeer te maken, is het in de endurance erg belangrijk om samen te werken. Het gaat om de lange adem en het uitrijden. Het maakt niet uit wie, maar als je een iets snellere of ongeveer even snelle auto tegenkomt is het slim om diegene op te duwen in plaats van constant in te halen. Ik werk in mijn stint samen met een aantal rijders waardoor ik erg snel ben.
Vanwege de pech, liggen we meer dan 80 rondjes achter maar ik geef niet op en proberen er het beste van te maken. Ik rij een ontzettend constante, snelle en mooie stint zonder teveel gekkigheid. Ik kom erg tevreden uit de auto en voel me erg goed. Na mijn stint kies ik ervoor om weer even te gaan slapen…….. Als ik wakker wordt, lijkt het helaas net een herhaling van 2021. Ik pak mijn telefoon en lees het bericht: “het is klaar, de auto is kapot” NIET WEER!! We zouden dit jaar uitrijden!
Ik kan er niet overheen komen en ik kan het niet naast me neer leggen. Samen met onze monteurs Kjell Zantinge, Luca de vries en Koen Bos beginnen we met brainstormen. Ook Mathias word gemotiveerd door ons en we beginnen aan het slechtste plan van de eeuw. De auto is al zijn olie verloren en heeft hierdoor “droog” gelopen. Iets waar deze niet zo goed tegen kan. De motor loopt nog wel, maar heel erg slecht. Hij maakt een enorm schrapend geluid en het is eigenlijk einde verhaal. Samen met een aantal monteurs van D.A.T. Racing bedenken we alles wat we kunnen doen. We appen en bellen met het thuisfront en vragen iedereen naar goede ideeën of kansen.
Na ruim 3 uur sleutelen hebben we alles gedaan wat we mogelijk konden doen en liep de auto “iets” beter. Omdat de wil zo groot is om de race te finishen kiezen we om de gok te nemen en ervoor te gaan! We besluiten om een poging te wagen en de auto de baan op te sturen om over de finish te komen. Met de alle dikste olie die te vinden is “verwennen” we de motor in de hoop dat hij het één ronde vol gaat houden. We rekenen uit hoeveel tijd we nodig hebben om de vlag te halen en we gaan er 7 minuten voor het tijd voor. WE GAAN VOOR DE FINISH!
Ik heb inmiddels mijn outfit aan en helm op, ready to go!! We maken ons klaar alsof we een raket de lucht in gaan sturen, we duwen de auto de pitbox uit zodat de auto al wat snelheid heeft voordat ik hem ga starten. De auto loopt ontzettend slecht en ik heb er een hard hoofd in. We rijden de pitstraat uit en alles pokt, bokt en schuurt. Terwijl ik door de pitstraat kruip, voel ik de ogen van de andere teams. Wat doen die nou, néé, die zijn gek!
Ik kom de pits uit en moet nu Au rouge op. 81 meter de hoogte in met een motor die niet in orde is. Als ik het maar haal…. YESS, de auto komt boven en ik hobbel rustig aan het rechte stuk over… En ik haal het rechte stuk, kom door de bochtencombinatie Les Combes, Malmedy en Rivage. De motor schraapt en sputtert steeds meer, en na een paar seconde hoor ik een knal. De motor is kapot, klaar, doet niks meer. Ik rol zover ik kan en kom in bocht 14 stil te staan. Net niet gehaald!
De race eindigt en iedereen racet langs onderweg naar de vlag en ik sta stil. Hoe nu verder, wordt ik nog gehaald, wanneer, hoe laat? Gelukkig komt de sleepwagen snel. De laatste ronde loopt nog als de sleepwagen mij komt ophalen. Voordat hij mij sleept komt hij vragen of ik oke ben. Op dat moment vraag ik hem of hij me over finish wilt slepen en dat doet hij! Wat een geweldig gevoel, na alle pech en al het harde werk halen we als team toch de finish. Weliswaar als allerlaatste, maar we zijn toch de 24h van Spa gefinisht en zijn geklasseerd. Dus ons doel is technisch gezien bereikt.
Het klinkt misschien gek, maar ondanks de enorme teleurstelling, voelt het nu toch euforisch. We hebben de teleurstelling opzij gelegd en als team gevochten. Alles hebben we geprobeerd om de auto over de finish te krijgen. Ondanks dat dit technisch onmogelijk leek, is het ons toch gelukt, soort van….
Iedereen heeft heel hard gewerkt voor het team. Door al dat harde werk kwamen alle auto’s over de finish. Auto 271 is 16e geworden met Yentl Baert als 2e bij de junioren!! Auto 265 is als 33e over de streep gekomen en auto 143 uiteindelijk als 6e geëindigd in de C1 Europa klasse, weliswaar laatste in die klasse vanwege technische problemen, maar wel met de snelste ronde! Een compliment aan iedereen!
Meer foto’s vindt je via deze link
Op naar de volgende race; 2x 6h op het Franse circuit Croix en Ternois
